...

Nie bardzo spodobała Ci się tamta sytuacja, ale nic nie możesz poradzić. Faktów się nie zmieni... Zaczął Cię łapać dół, który trzyma aż do… no właśnie? Do jutra? Wielki cios w serce, że nie wiedziesz, co masz zrobić?? Ktoś… - przyjaciel, próbuje jakoś Cię pocieszyć, ale do Ciebie nic nie dociera. Czy dół osiągnął już punkt krytyczny?? Wciąż tylko o niej myślisz, tylko ją masz w głowie...? Było tak pięknie, że chciałeś żeby tak było już zawsze...?? Dwa dni bez niej okazują być się dniami umęczania i tęsknoty za Nią. Teraz dopiero zrozumiałeś, że tak bardzo ją kochasz?? Kurde smutno mi się robi gdy widzę, że tak potwornie tęsknisz potwornie: spać nie umiesz, cały czas wolny spędzasz patrząc w okno, albo się szlajając gdzieś nie zważając na fakt, że już nie będzie tak samo...Nie wiem czy Twój dół jest porównywalny do Kanionu Kolorado, chyba tak, z tą tylko różnica, że ten Twój bardzo szybko się pogłębia, wraz z czasem, jaki upłynął odkąd ze sobą nie gadacie.. Do tej pory ze mną zamieniłeś wiele słów… wszyscy mówią w takich sytuacjach, że jak nie ta to inna, że niedługo kogoś znajdziesz. Ciebie natomiast nie pociesza taka odpowiedź chociaż mówisz że jest pocieszeniem jedynym. Najbardziej ubolewasz nad tym, że Paula bez słowa postanowiła to zakończyć (no było pare dennych pustych słów), próbując wymazać Cię z pamięci... Taka nadzieja, tak piękny czar nagle prysnął. Skończyło się to dobre, przyszła pora na cierpienie, do czego ja przez kilka ostatnich lat zaczynałam się powoli „przyzwyczajać”... ale to nie moje cierpienie tylko Twoje. Dostałeś smsa od Pauli, z przeprosinami, że tak odeszła bez słowa i prosiła o wybaczenie i zrozumienie. A wyszła chociaż z propozycją, żeby się zacząć przyjaźnić? Czy wybaczyć? Po tym, co zrobiła? Jednak masz dobre serce i wybaczasz wszystko, jeśli ten ktoś czuje się choć trochę winny i potrafi się przyznać. Jednak oprócz tego, że wybaczasz przerzucasz winę na siebie…. A to jest Twój błąd…