nasia1990

Dlaczego znak zapytania? Skąd on się tam wziął? Ja go tam wkleiłam przy przepisywaniu słów Zofii Nałkowskiej. Nałkowska ukazuje wielkie zdziwienie zinterpretowałabym to tak: „JAK TO?! LUDZIE LUDZIOM!?” Jednak nie stąd mój znaczek. Ja po prostu nie wiem czy nazistów można nazwać ludźmi. Nawet zwierze zabija tylko wtedy gdy jest głodne. Człowiek zabija dla zabawy? Więc czy można nazwać go człowiekiem skoro upada tak nisko?  „Ludzie??? (…)”

Dlaczego taki temat? W piątek byłam w Oświęcimiu. Po obejrzeniu filmu… bałam się przejść przez bramę zatytułowaną wielkim kłamstwem „Arbeit macht frei” bo w Auschwitz praca służyła zagładzie - stąd hasło: "Vernichtung durch Arbeit" (Zagłada przez pracę). Nie chciałam tego oglądać… i tak szczerze gdy przekroczyłam tzw. „próg” chciałam by mnie ktoś przytulił… popatrzyłam na ziemie… kamienista… gdzie niegdzie ostre kamienie jednak większość wdeptanych w glebę przez zwiedzających (jak to nazwałam w moim wierszu) „Muzeum ludzkiego cierpienia”. Pomyślałam. Kiedyś ludzie szli tą drogą… praktycznie nadzy.. zupełnie na boso. A ostre kamienie raniły im stopy. Teraz ja tędy idę w wygodnych butach… nie było wesoło. Jednak to co zrobiło na mnie największe wrażenie, większe od ściany śmierci, od krematorium z komorom gazową…to coś co dotyczyło dzieci, nie ich buciki, nie ich maleńkie ubranka… nie mysi warkoczyk opisany przez Tadeusza Różewicza. Ich twarze uwiecznione na fotografiach… ich twarzyczki ze łzami w oczach… one się po prostu bały… Stąd powstał wiersz…

„Dzieci w Auschwitz”

Kolorowe kredki… teraz czarno białe,

Niegdyś kolorowy świat… teraz jego odcień zbladł.

Nie ma zabaw, w dzień i w nocy

Nie ma ubrań nie ma koców…

Jest ból, głód, cierpienie…

Jest strach…

Zapomnienie….

Nie ma radosnych buzi

Nie ma wesołych przyśpiewek

Nie ma miłości matczynej

Jest straszne zawodzenie

Włosy po drodze zgubione …

Imiona na numery zmienione,

Ciała i dusze… małe

Dzieci-

Oświęcim ich życie całe?

Ze łzami w oczach…

Czekają na odrodzenie

Na nowy świat…

Na… marzeń spełnienie….

I gdy oglądałam te zdjęcia (jak ktoś chce mogę je wysłać na gg) . Podszedł człowiek… mężczyzna po 20… który bardzo delektował się… bułką! Było to dla mnie szokujące! JAK MOŻNA JEŚĆ w miejscu gdzie tysiące ludzi zginęło z głodu?! A tak naprawdę liczba zabitych sięgnęła prawie 1,1 mln osób, a przywiezionych 1,3 mln. Co do pana jedzącego na tak wielkim cmentarzysku… właśnie dla niego powstał ten wiersz:

„Oświęcim”

Duchy zbłąkane szukają siebie,

Swych ubrań i butów by mogły się odziać.

Ciała spalone znikły gdzieś w glebie.

Nic nie zostało po nich w krematoriach.

Gdy w muzeum ludzkiego cierpienia…

Dusze, wirują wciąż wokół Ciebie,

Ty powinieneś współczuciem je ogrzać.

Nakarmić, miłością, szacunkiem…nie chlebem.

Podzielić ból, los ich uszanować.

Znaleźć choć krztę rozsądku w sobie!

A nie, na wielkim cmentarzysku,

Cierpienia ludzkiego w każdej dobie,

Piknik, zabawę i żarty wielkie

Jakby nic się nie stało…urządzać sobie!

Tyle….