nasia1990

Witaj Karolciu!

Czy pisanie listów nie jest dziecinne? Na każdej przerwie widze dziewczyny biegające z liścikami miłosnymi do chłopaków. A Ci z koleji i tak na nie leją... TAK! to jest dziecinada, ale listy są piękne.... Długopisem z niebieskim wkładem przelane są na kartkę  najpiękniejsze uczucia. Na tę kartkę  przelane będą i moje... ból, tęsknota, smutek a w konsekwencji padną na nią łzy samotności. Mogłabym opublikować książke pod tytułem: "Tysiąc listów które nie zostały wysłane" z czego połowa byłaby do Ciebie. Tak bedzie i z tym listem. Zapewne trafi do śmietnika, albo przepisze go do komputera. a potem może trafi gdzieś do sieci ... (no i tak sie stało)... i tysiące PUSTYCH....ludzi będzie z niego korzystać by napisać prace z polskiego. Dlaczego pustych? ano dlatego że jak już wspomniałam każdy list jest piękny ale nie każdy jest dobry - tak jak ten.
16 minut temu tato uderzył mnie w głowę.. znowu, no tak moja wina w sumie  włączyłam komputer bez jego pozwolenia . Dzisiaj dostałam z 10 razy... norma. Chcę Ci powiedzieć że tata nie bije mnie mocno... wręcz przeciwnie. zauważyłam jednak że strasznie lubi ciągnąć mnie za uszy. Do teraz mam całe czerwone.W sumie dobrze że mi sie dostaje. Wyrodna córeczka, która była mądra jak nią kierowali. teraz gdy ma coś robić sama stała sie głupia.. a może leniwa. żal mi moich rodziców, że nie mają z kogo być dumni. ale ja jestem szczęśliwa i cieszę sie z tego jak jest, może wciąż bujam w obłokach. Ale czuje że zawsze wszystko sie ułoży.... NAIWNA - ktoś by powiedział, INNY - to jeszcze dziecko... mają racje! ale żal mi  moich "dorosłych" przyjaciół.... którzy stracilinajpiękniejszy skarb... porzucili go utracili w drodze za pieniędzmi, karierą, stanowiskiem... "dorośli... czy nie pora abyście dorośli i porzucili klocki waszych bloków?"... stracili skarb - stracili marzenia. No niby miał być ból cierpienie i łzy... a są głupie wywody. Jakoś się uspokoiłam... ale może jeszcze Ci opowiem co mnie gnębi.

                                                                                                              Natasza!

Czekam... ale nie marze... chce jednego:

Wiem, dobry Boże, ojcze z nieba,

Na wszystko kiedyś kresu pora.

Mało do szczęścia mi potrzeba,

Tylko te lasy i jeziora.



Zachowaj łąki i żurawie

Co na nich brodzą o poranku

I żabki ocal w leśnym stawie,

Żeby kumkały bez ustanku.



Gdy przyjdzie wiosna i otworzy

Szeroko w słońce boru wrota,

Rosę i mgłę i promień zorzy

I lipy ocal cień u płota.



Spraw, żeby tak jak dawniej było,

Gdy świat się zdawał taki prosty.

Spraw, żeby w sercach - znowu miłość!

To nic, że ciernie w niej i osty.



Niezamąconą wróć nam ciszę

I czystość ocal, żeby ludzie

Mogli wzajemnie znów się słyszeć,

Żeby nie było: jak po grudzie.

Praca nie na temat :)

Czuje, że mój najpiękniejszy dzień w życiu bedzie właśnie dniem dzisiejszym... co przyniesie zobaczymy może Ciebie?

Każdy dzień może być najpiękniejszy.... tylko trzeba umieć go przeżyć....

Dlaczego znak zapytania? Skąd on się tam wziął? Ja go tam wkleiłam przy przepisywaniu słów Zofii Nałkowskiej. Nałkowska ukazuje wielkie zdziwienie zinterpretowałabym to tak: „JAK TO?! LUDZIE LUDZIOM!?” Jednak nie stąd mój znaczek. Ja po prostu nie wiem czy nazistów można nazwać ludźmi. Nawet zwierze zabija tylko wtedy gdy jest głodne. Człowiek zabija dla zabawy? Więc czy można nazwać go człowiekiem skoro upada tak nisko?  „Ludzie??? (…)”

Dlaczego taki temat? W piątek byłam w Oświęcimiu. Po obejrzeniu filmu… bałam się przejść przez bramę zatytułowaną wielkim kłamstwem „Arbeit macht frei” bo w Auschwitz praca służyła zagładzie - stąd hasło: "Vernichtung durch Arbeit" (Zagłada przez pracę). Nie chciałam tego oglądać… i tak szczerze gdy przekroczyłam tzw. „próg” chciałam by mnie ktoś przytulił… popatrzyłam na ziemie… kamienista… gdzie niegdzie ostre kamienie jednak większość wdeptanych w glebę przez zwiedzających (jak to nazwałam w moim wierszu) „Muzeum ludzkiego cierpienia”. Pomyślałam. Kiedyś ludzie szli tą drogą… praktycznie nadzy.. zupełnie na boso. A ostre kamienie raniły im stopy. Teraz ja tędy idę w wygodnych butach… nie było wesoło. Jednak to co zrobiło na mnie największe wrażenie, większe od ściany śmierci, od krematorium z komorom gazową…to coś co dotyczyło dzieci, nie ich buciki, nie ich maleńkie ubranka… nie mysi warkoczyk opisany przez Tadeusza Różewicza. Ich twarze uwiecznione na fotografiach… ich twarzyczki ze łzami w oczach… one się po prostu bały… Stąd powstał wiersz…

„Dzieci w Auschwitz”

Kolorowe kredki… teraz czarno białe,

Niegdyś kolorowy świat… teraz jego odcień zbladł.

Nie ma zabaw, w dzień i w nocy

Nie ma ubrań nie ma koców…

Jest ból, głód, cierpienie…

Jest strach…

Zapomnienie….

Nie ma radosnych buzi

Nie ma wesołych przyśpiewek

Nie ma miłości matczynej

Jest straszne zawodzenie

Włosy po drodze zgubione …

Imiona na numery zmienione,

Ciała i dusze… małe

Dzieci-

Oświęcim ich życie całe?

Ze łzami w oczach…

Czekają na odrodzenie

Na nowy świat…

Na… marzeń spełnienie….

I gdy oglądałam te zdjęcia (jak ktoś chce mogę je wysłać na gg) . Podszedł człowiek… mężczyzna po 20… który bardzo delektował się… bułką! Było to dla mnie szokujące! JAK MOŻNA JEŚĆ w miejscu gdzie tysiące ludzi zginęło z głodu?! A tak naprawdę liczba zabitych sięgnęła prawie 1,1 mln osób, a przywiezionych 1,3 mln. Co do pana jedzącego na tak wielkim cmentarzysku… właśnie dla niego powstał ten wiersz:

„Oświęcim”

Duchy zbłąkane szukają siebie,

Swych ubrań i butów by mogły się odziać.

Ciała spalone znikły gdzieś w glebie.

Nic nie zostało po nich w krematoriach.

Gdy w muzeum ludzkiego cierpienia…

Dusze, wirują wciąż wokół Ciebie,

Ty powinieneś współczuciem je ogrzać.

Nakarmić, miłością, szacunkiem…nie chlebem.

Podzielić ból, los ich uszanować.

Znaleźć choć krztę rozsądku w sobie!

A nie, na wielkim cmentarzysku,

Cierpienia ludzkiego w każdej dobie,

Piknik, zabawę i żarty wielkie

Jakby nic się nie stało…urządzać sobie!

Tyle….